دنیای آبی یک ماهی قرمز

  این روزام مثل خواب نیستن؛ ولی بیداری‌م تعریف مناسبی نیست واسه‌شون. یه چیزی‌ه اون وسطا، یه مصداقی‌ه واسه «تعلیق».

پ.ن: بیست‌و‌یک ساعت. به‌نظرم یه‌کم مسخره‌ست که استرس دارم. عجیب‌ه.

***

بعدا نوشت:

یه سری تجربه‌ها و اتفاقا عجیب‌ن، یه‌طوری که «نمی‌تونیم راجع بهش حرف بزنیم».

-حوالی یک روز بعد-

  «خبر از خویش نداری که کجایی در خواب»..

«ما دنبال جوابیم؟ چه جوابی..؟»

  گم شدیم، خیلی‌م بد گم شدیم. تو همه‌چی هم گم شدیم.

«کاش حداقل می‌تونستی گریه کنی. آدم می‌اومد بغلت می‌کرد!»...

  خیلی

  خیلی

  کوچیک.

پ.ن: بچه‌هان که دنیا رو قشنگ می‌کنن وگرنه که آدم بی‌رحم‌ترین موجوده.

 حس قشنگی دارم نسبت به روز کودک. قطعا روز مبارکی‌ه. :]

 *به‌وقت دقایق پایانی آخرین روز کودک برای او*

پ.ن: صبح می‌خواستم بیام پست بذارم، ولی نیومدم؛ الان‌م اون چیزی رو که صبح می‌خواستم، ننوشتم. شاید بمونه برا بعداً، یا هیچ وقت.

درست‌ه چیز خاصی از بهشتی نمی‌دونم، ولی می‌دونم خیلی بزرگ بود و مثلش نخواهیم داشت -حداقل تا مدت‌ها-...

یکی باشه که اون موقع برگرده بگه تو آیه‌های قرآن چیزی درباره این‌که زن نمی‌تونه رییس جمهور بشه نیست و دلایلی که توی روایات‌ن قانعش نمی‌کنه -یا همچین چیزی-؛ چه‌طور انقدر بزرگ و فهمیده بود؟!

#ترورسرچشمه